Ozonoterapia w stomatologii 

» bez bólu

» bez próchnicy

» bez komplikacji

» zalecana w leczeniu dzieci

» zalecana w leczeniu paradontozy

Zasada działania W miejscu aplikacji wytwarzany jest wysoce reaktywny tlen atomowy w "stanie powstawania" ("in status nescendi"), który niszczy natychmiast gatunki prokariotyczne tzn. nie posiadające jądra komórkowego ( między innymi bakterie i wirusy ) rozkładając ich strukturę. 
Według większości autorów 10-sekundowa aplikacja ozonu powoduje zniszczenie 99% bakterii, a 20-sekundowa 99,9%. Powstaje w ten sposób tzw. nisza ekologiczna, która nie sprzyja ich ponownej kolonizacji przez okres od 4 do 6 tygodni. Ozon nie jest toksyczny przy stosowaniu 0,05 ppm przez 8 godzin. W czasie ozonoterapii maksymalne stężenie ozonu w jamie ustnej wynosi 0,01 ppm. 

Ozon jest formą tlenu o trójatomowej cząsteczce. Jest gazem o błękitnym zabarwieniu i charakterystycznym zapachu. W warunkach naturalnych występuje w górnych warstwach atmosfery (na wysokości 10-50 km), otaczając ziemię chroni ją przed promieniowaniem nadfioletowym. Ozon powstaje z tlenu pod wpływem wyładowań atmosferycznych i pod wpływem reakcji chemicznych zachodzących w lasach iglastych (utlenianie terpentyny). Jako pierwszy, ozon w medycynie zastosował C. Landler w 1870 roku. 

Wskazania do zastosowania ozonu w stomatologii są następujące: 

» profilaktyka próchnicy,

» wczesne zmiany próchnicowe,

» próchnica średnia i głęboka - dezynfekcja ozonem opóźnia powstawanie próchnicy wtórnej wokół wypełnień kompozytowych,

» nadwrażliwość szyjek zębowych - wzmaga działanie preparatów do remineralizacji szkliwa,

» wybielanie zębów - w procesie wybielania tkanek zębów przebarwionych wykorzystuje się silne właściwości utleniające ozonu, jednak zabieg ten można wykonywać jedynie w z ębach pozbawionych żywej miazgi,

» odkażanie kanałów korzeniowych,

» choroby infekcyjne błony śluzowej jamy ustnej - w periodontologii bakteriobójcze własności ozonu wykorzystuje się do leczenia patologicznych kieszonek przyzębnych, zaś własności wirusobójcze do leczenia aft i zmian wywołanych na błonie śluzowej i skórze przez wirusa opryszczki,

» w protetyce - możliwe jest ozonowanie filarów protetycznych, przed umieszczeniem na nich koron protetycznych, w celu zminimalizowania rozwoju próchnicy wtórnej; również przyspiesza gojenie otarć spowodowanych protezami,

» w chirurgii stomatologicznej - działanie ozonu na rany powstałe po zabiegach chirurgicznych zapobiega powikłaniom typu zakażenia pozabiegowego i sprzyja gojeniu kanki; stosuje się dezynfekcję pola operacyjnego przed i po zabiegu; przyspiesza gojenie powikłanych ran - suchy zębodół, sączące rany, przetoki ropne,

» przynosi ulgę w neuralgiach.

Wykorzystanie ozonu w stomatologii wynika z jego następujących właściwości fizyko-chemicznych: 

» poprawia metabolizm zapalnie zmienionych tkanek poprzez zwiększenie ich natlenienia,

» aktywuje systemy odpowiedzi immunologicznej,

» działa niszcząco na bakterie, grzyby i wirusy; jako bardzo silny utleniacz łączy się z biomolekułami, które budują między innymi błony komórek bakteryjnych; badania wykazały, że kilkusekundowe działanie ozonu prowadzi do ustania funkcji życiowych bakterii; na ozon reagują zarówno bakterie tlenowe jak i beztlenowe; ozon łatwo oddziałuje na wielonienasycone kwasy tłuszczowe znajdujące się w otoczkach wirusów,

» działając na substancję organiczną tkanek zmineralizowanych zębów wzmaga ich zdolności remineralizacyjne; równocześnie ma zdolność "otwierania" kanalików zębinowych, dzięki czemu ułatwia dyfuzję jonów wapnia i fosforu do głębszych warstw ubytków próchnicowych.